۵.عشق !واقعی است یا هوس!

هم چنان نمی دانم چندم مرداد است,همین قدر می دانم که فردا  رهسپار دانشگاه ام!

داشتم اس ام اس های دوست راهنمایم را در دفترچه ام پاک نویس می کردم که به این اس اش رسیدم:

"با کسی ازدواج کن,عاشق کسی باش,که حاضر باشه اگه خدای نکرده به جایی رسیدی که نیاز داشتی,برات لگن بزاره."

با خواندنش جا خوردم....اولین بار هم جا خوردم...مثلا نمی شد یه تابیر مناسب تری به کار بگیره.

جواب:نه!

گاهی باید همین جور گفت تا تاثیر لازم را داشته باشه و باعث بشه بری تو فکر.

شاید معادل این جمله,......"برای کسی تب کن,که برات بمیره"....باشد.

اما خداییش آن چیزی که باعث شد فکر کنم,جمله دوستم بود.

به اخلاق فکر کردم......یعنی کسی در بدترین حالت روحیت که هیچ جور کنترل ات دست خودت نیست,تحمل ات کنه...........ماه های گذشته من.......2سال پیش(فوت دایی ام)………حالت عصبانیت ام,لحن صحبت ام.....یه جاهایی واقعا بد دهن بودم,نه درست تر بد فکر بودم.......فکرم پر بود از بد دهنی ها,نفرین ها!

هر روز در ذهنم تکرار می شد,خیلی سعی کردم که این طور نباشه,اما بود.

آیا واقعا کسی هست که آن قدر ما را دوست داشته باشه,در همچین لحظات بحرانی ای تحمل مان بکنه و کمک مان باشد؟!

احتمالا باید بگم:بله,اما می گم:نه!

این وقت ها بهتره بزاری بری,یه گوشه ای گم و گور بشی,به تماس هیچ احدالناس ای  جواب ندی,به جز یه دوست  یا مشاور ,پدر یا مادرت,کسی که راحت باهاش صحبت کنی و خودت را درمان کنی.

اما اگر از لحاظ جسمانی دچار مشکل شدی؟آن وقت چی؟

کی باید بتونه کمک کنه؟!

تمام کسانی را که می شناختم,در گزینه مشکل جسمانی رد شدند........گزینه ی حالت بد روحی که برای هرکسی ممکنه  پیش بیاد.....کمی فراتر از درک است.

عشق شاید تنها موردی است که 0 است یا 100!

گزینه ی وسطی وجود ندارد,شاید این راز خاص بودن بعضی از زوج هاست.